یکی از ویژگی‌های مهم یک مدیر یا سیاست‌گذار فرهنگی برخورداری از نگاه نو و خلاقانه در طراحی و اجرای پیام‌های فرهنگی-اجتماعی است. حتماً می‌توان نقدهای متفاوتی در لایه‌های راهبردی و فرمی، متوجه پویش جدید شهرداری و سازمان زیباسازی تهران دانست، ولی نمی‌توان از کنار رویکرد متفاوت و نوآورانه آن به‌سادگی گذشت.
مدیران فرهنگی (با ربط و بی‌ربط به مأموریت اصلی خود)، به مناسبت‌های مختلف حول مفاهیم کتاب و کتابخوانی که می‌رسند، با خشاب‌گذاری انبوه رسانه‌های در اختیار، گوشمان را پر می‌کنند از موضوعاتی چون اهمیت کتاب خواندن، معرفی کتاب‌های مطلوب، تشویق و تحسین کتاب‌خوانان، آثار خوب مطالعه، بیان وضعیت سرانه مطالعه، شوآف با تعداد و گسترش کتابخانه‌ها و سالن‌های مطالعه و قس‌علی‌هذا! حرف‌هایی که از فرط تکراری و تهی بودن از خلاقیت، تقریباً خوش‌بینانه نتایجی کم‌حاصل داشته‌اند.
در این میان قشری که معمولاً از قلم می‌افتند خود اهالی قلم هستند که نامشان در هیاهوی پویش‌های معرفی کتاب و ترویج مطالعه، در سایه کم‌توجهی قرار می‌گیرد. این نکته از آنجا مهم‌تر می‌شود که می‌بینیم تقریظ‌های رهبری که بر کتاب‌های متعددی منتشر شده، علاوه بر تمجید از محتوا و موضوعات مطروحه، حاوی عباراتی قابل توجه مبنی بر قدردانی از نویسندگان و خالقان این آثار است و این، مسأله‌ای است که مدیران فرهنگی باید بیش‌از‌پیش به پیام آن توجه کنند.
شاید امسال اولین سالی باشد که عموم جامعه، این بزرگداشت‌ها را، صرفاً همایشی و نمایشی و جلسه‌ای نمی‌بینند و تکریم خالقان این محتوای ارزشمند را در جریان زندگی روزمره خود شاهدند.
از طرف دیگر، نویسندگان خوب نیز عمدتاً به دلیل ویژگی‌های درونی و ذاتیشان، کمتر به بروز و ظهور شخصیت خود اصرار می‌ورزند ولی با این پویش (صرف نظر از ضعف‌های جدی فرمی)، مقام آنها هرچند به صورت ناکافی به عرصه عمومی عرضه و بر ارج آنها نزد متولیان فرهنگی، بیشتر از قبل صحه گذاشته شد؛ امری که به تعامل هرچه بیشتر آنان با سیاست‌گذاران فرهنگی-اجتماعی در آینده کمک شایانی خواهد کرد.
ویژگی جالب توجه دیگر این پویش، برنامه‌ریزی و همراهی جدی یک نهاد تخصصی در حوزه کتاب یعنی حوزه هنری است، که به نظر می‌رسد مدل این جنس همکاری تخصصی، با تغییرات و تعدیلاتی قابل پیاده‌سازی در پویش‌های فرهنگی-اجتماعی دیگر با موضوعاتی از قبیل آسیب‌های اجتماعی و فرهنگ‌سازی در عرصه عمومی باشد که ان‌شاءالله در فرصت‌های دیگر، کارشناسان به آن بپردازند.
پویشی برای پاسداشت خالقان سایه‌نشین
یکی از ویژگی‌های مهم یک مدیر یا سیاست‌گذار فرهنگی برخورداری از نگاه نو و خلاقانه در طراحی و اجرای پیام‌های فرهنگی-اجتماعی است. حتماً می‌توان نقدهای متفاوتی در لایه‌های راهبردی و فرمی، متوجه پویش جدید شهرداری و سازمان زیباسازی تهران دانست، ولی نمی‌توان از کنار رویکرد متفاوت و نوآورانه آن به‌سادگی گذشت.
مدیران فرهنگی (با ربط و بی‌ربط به مأموریت اصلی خود)، به مناسبت‌های مختلف حول مفاهیم کتاب و کتابخوانی که می‌رسند، با خشاب‌گذاری انبوه رسانه‌های در اختیار، گوشمان را پر می‌کنند از موضوعاتی چون اهمیت کتاب خواندن، معرفی کتاب‌های مطلوب، تشویق و تحسین کتاب‌خوانان، آثار خوب مطالعه، بیان وضعیت سرانه مطالعه، شوآف با تعداد و گسترش کتابخانه‌ها و سالن‌های مطالعه و قس‌علی‌هذا! حرف‌هایی که از فرط تکراری و تهی بودن از خلاقیت، تقریباً خوش‌بینانه نتایجی کم‌حاصل داشته‌اند.
در این میان قشری که معمولاً از قلم می‌افتند خود اهالی قلم هستند که نامشان در هیاهوی پویش‌های معرفی کتاب و ترویج مطالعه، در سایه کم‌توجهی قرار می‌گیرد. این نکته از آنجا مهم‌تر می‌شود که می‌بینیم تقریظ‌های رهبری که بر کتاب‌های متعددی منتشر شده، علاوه بر تمجید از محتوا و موضوعات مطروحه، حاوی عباراتی قابل توجه مبنی بر قدردانی از نویسندگان و خالقان این آثار است و این، مسأله‌ای است که مدیران فرهنگی باید بیش‌از‌پیش به پیام آن توجه کنند.
شاید امسال اولین سالی باشد که عموم جامعه، این بزرگداشت‌ها را، صرفاً همایشی و نمایشی و جلسه‌ای نمی‌بینند و تکریم خالقان این محتوای ارزشمند را در جریان زندگی روزمره خود شاهدند.
از طرف دیگر، نویسندگان خوب نیز عمدتاً به دلیل ویژگی‌های درونی و ذاتیشان، کمتر به بروز و ظهور شخصیت خود اصرار می‌ورزند ولی با این پویش (صرف نظر از ضعف‌های جدی فرمی)، مقام آنها هرچند به صورت ناکافی به عرصه عمومی عرضه و بر ارج آنها نزد متولیان فرهنگی، بیشتر از قبل صحه گذاشته شد؛ امری که به تعامل هرچه بیشتر آنان با سیاست‌گذاران فرهنگی-اجتماعی در آینده کمک شایانی خواهد کرد.
ویژگی جالب توجه دیگر این پویش، برنامه‌ریزی و همراهی جدی یک نهاد تخصصی در حوزه کتاب یعنی حوزه هنری است، که به نظر می‌رسد مدل این جنس همکاری تخصصی، با تغییرات و تعدیلاتی قابل پیاده‌سازی در پویش‌های فرهنگی-اجتماعی دیگر با موضوعاتی از قبیل آسیب‌های اجتماعی و فرهنگ‌سازی در عرصه عمومی باشد که ان‌شاءالله در فرصت‌های دیگر، کارشناسان به آن بپردازند.